نادیده گرفتن مسئولیت الهی از سوی کسانیکه خود را دوستدار محیط زیست می خوانند جز فرار از زیر بار مسئولیت بیش نیست. این نوع حفاظت از محیط زیست یک نوع انشعاب از مجموعه هستی است. چسبیدن به مخلوق و خلقت بدون در نظر گرفتن خالق خود هم نوعی بی انصافی است و این گونه سبب نوعی اختیار سلیقه در مواجه با موضوعات طبیعی است. آنجاست که انسان براساس سلیقه خود تعریف خاصی از خلقت و محیط زیست خواهد داشت و شاید خود را اشرف مخلوقات با استناد به خلقش در احسن تقویم (اگر باور داشته باشند) بخواند و تمایز خود را در سخن گفتن بیان نماید در حالیکه از منطق الطیر بی خبر است. از این رو در این وادی تکلیف خود نمی داند, پاسخی به این سوال که سرنوشت من» چه خواهد شد, ندارد. آنگاه است یک نوع بی انگیزگی محض در وجودش پیدا می گردد. از اینکه خدای خالق همه موجودات را ملتهایی مثل ما بخواند بی خبر است. هرچند انسان با انتخاب درست در پی یافتن روابط دقیق بین اجزاء خلقت است و بدنبال برداشتن راز های گوناگون از کنش و واکنشها مابین اجزاء مختلف خلقت, از ریز و درشت تا دیدنی و نا دیدنی است و در این راه به معارف و دانش های بسیاری رسیده است و راه بس طولانی تری در پیش رو دارد اما زمانی به نتیجه خواهد رسید که پی ببرد که این اینهمه روابط دقیق بین ملکولی تصادفی نیست و اگر قرار بر تصادف باشد دانش پایه انسان هر آن دچار تغییر و تحول شده و علم معنای خود را از دست خواهد داد. این انسان ناخواسته در پی آن است تا ثابت کند که در نفس خلقت هستی فطور و نقصانی نیست.

از سوی دیگر هستند که کسانیکه لباس دین بر تن دارند, حزبی دینی شکل می دهند, فریاد واسلاما سر می دهند و در پی ایجاد عدالت اجتماعی مبتنی بر دین هستند و خود را به جهت عبادتی که مختص وی نیست اشرف می خوانند و به جهت نطقی که خاص او نیست برتر بدانند و به جهت الهام و وحی که ویژه او نیست ممتاز بخوانند. شاید خود را در عبادت معبود متمایز سازند در حالیکه نمیداند همه موجودات زمین و آسمان خدای یکتا را سجده می کنند و ما از فهم زبانشان ناتوانیم و شعور درک حضورشان را نداریم.

موجودات ,انسان ,خلقت ,سایر ,بی ,محیط ,خود را ,سایر موجودات ,است و ,محیط زیست ,موجودات در